روزگاری آخر
                                      من به اعماق کویر
                                           و به آن وسعت و تنهایی و سوزندگی اش خواهم رفت ...

 

                                            

                                 و به او می گویم :
                                              گرچه در پهنه تو هیچ سبزینه و آبادی نیست ، 
                                                         آخرین منزل هر سوخته ای ،
                                                                            دل تفدیده و تب دار و هراس آور توست ...

نوشته شده در سه شنبه 87/6/5ساعت 9:0 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |