سفارش تبلیغ
صبا ویژن
راحـــــــــــیل

برای مولایمان

تو سروی سبز در بهت خزانی 
                                        تو همچون روح دریا بیکرانی
تــو آن راز بــزرگ آفــــرینش 
                                        که باید تا ابـد تنـــــها بمـــانی
  ...


نوشته شده در چهارشنبه 88/6/18ساعت 10:57 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |

 

تا بیکس نشوی ، کست نشود آنکه باید ....


نوشته شده در سه شنبه 88/6/10ساعت 6:25 عصر توسط راحیل نظرات ( ) | |

چه زیبا سروده محمدعلی بهمنی در سوگ امام دلها :

زنده تر از تو کسی نیست چرا گریه کنیم
                                               مرگمان باد و مبادا که تو را گریه کنیم
هفت پشت عطش از نام زلالت لرزید
                                             ما که باشیم که در سوگ شما گریه کنیم
ما به جسم شهدا گریه نکردیم مگر 
                                               می توانیم به جان شهدا گریه کنیم
آسمانا همه ابریم گره خورده به هم
                                             سر به دامان کدام عقده گشا گریه کنیم ؟

نمیدونم اگه امام الان بودند باز هم عده ای این روز ها جرأت ابراز برخی نظرات رو داشتن یا نه  !!!
چقدر دلم برای امام تنگه ...

 


نوشته شده در چهارشنبه 88/3/13ساعت 9:50 عصر توسط راحیل نظرات ( ) | |

چند روز پیش خیلی اتفاقی یه دفتر شعر قدیمی بدستم رسید که تو حاشیه بعضی از صفحاتش نکته ها و عبارتهای جالب و قابل تأملی یادداشت شده بود .یکی از اونا که خیلی به دلم نشست از سلطان العارفین بایزید بسطامی بود .

روشنتر از خاموشی چراغی ندیدم
وسخنی به از بی سخنی نشنیدم
ساکن سرای سکوت شدم
و صدره صابری در پوشیدم
مرغی گشتم ،
چشم او از یگانگی ، پر او از همیشگی
در هوای بی چگونگی می پریدم
کاسه ای بیاشامیدم که هرگز ، تا ابد
از تشنگی آن سیراب نشدم ...

بایزید که در تذکرة الاولیاء اینگونه از او یاد شده : شیخ بایزید بسطامی - رحمة ا...علیه - اکبر مشایخ و اعظم اولیاء بود و حجت خدای بود و خلیفه بحق بود و قطب عالم بود و مرجع اوتاد . ریاضات و حالات و کلمات او را اندازه نبود و در اسرار و حقایق نظری نافذ و جدی بلیغ داشت و مقام قرب وهیبت بود . غرقه انس ومحبت بود و پیوسته تن در مجاهده و دل در در مشاهده داشت و ...


نوشته شده در سه شنبه 87/11/8ساعت 8:3 عصر توسط راحیل نظرات ( ) | |

شب میلاد ،
            چراغونی حرم و طلایی گنبد آقا
حلقه دستهای رسیده به ضریح و گره دلها بر پنجره فولاد ...
و من دور و دور با فاصله ای به وسعت صدها کیلو متر
آیا شود که گوشه چشمی به ما کند ؟!!
تمام خاطراتم از نام مشهد همون سوغاتی های مادربزرگ و پدربزرگ بود و در آرزوی ثانیه ای حضور و لحظه ای زیارت !
و چقدر غافل از اینکه  اینجا فقط شکسته دلی میخرند و بس ... 
اون شب با یه دل مشتاق فقط توفیق پابوسی و زیارت خواسته بودم !!!
ولی حالا  ... سالهاست روزی نیست که چشمم به گنبد طلایی حرم آقا نیفته و سلامی خدمتشون عرض نکنم .
به قول سید محمد انجوی نژاد : هر روز یا شب که میرم حرم آقا ، موقع خداحافظی دم در میگم ، آقا ان شاءالله فردا بازم میام . خدا نیاره اون روزی رو که دیگه نتونم بگم !!
در ترافیک مشکلات جسمی و روحی و در راه بندان غم ها وقتی کمرم زیر بار گناه خم است و وقتی وجدان خاموشم مانند آتشفشانی سهمگین می خروشد ، فقط یک مفر باقی می ماند و آن هم گریز به سوی توست ای طبیب النفوس .
از هزاران زائر درد آشنا من هم یکی ...
وقت آن است که بار دیگر لبانم به ترنم در آید
السلام علیکم یا اهل بیت النبوه و موضع الرسالة ...
                                                 


نوشته شده در یکشنبه 87/8/19ساعت 3:1 عصر توسط راحیل نظرات ( ) | |

روز موعود
روز تفاهم دستها
                       روز مرگ قفل و بستها
روز طلوع عشق
                      روز غروب فصل
روز موعود همان 
            روز قصه های مادربزرگ است 
                          که در آن همه آبی ، همه سبز 
                                                همه انسان بودند ...


تو برایم گفتی
                    روز موعود که خواهد آمد 
                    نامه ها بی تمبر اند
                    عشق ها رنگی نیست
                    واژه تنهایی زندانی است .
من به امید چنین موعودی
                        منتظر می مانم ...


نوشته شده در شنبه 87/8/4ساعت 9:0 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |

    _ اول تو 
  
 _ نه !
   
_ اول تو 
  
 _ نه اول تو باید معذرت خواهی کنی
   
_ نه اول تو
   
_ نه اول تو باید کوتاه بیایی
   
_ نه من نه ، اول تو
              
و زمین می چرخید و آفتاب سخاوتمندانه هر روز سر میزد و ابر مهربانانه می بارید .
              
و هر بذری که در زمین نهان می شد چندین خوشه زیبا سر بر می آورد .هستی 
               
سرگرم بخشیدن بود و اگر چنین نبود ...
    و من از چنین آفرینشی آموختم
    که اول باید من ببخششم
    اول من کوتاه بیایم
   
اول من مهر بورزم
    و اول من ...


نوشته شده در سه شنبه 87/7/2ساعت 11:2 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |

ساعت که زنگ زد از فرط خستگی آرزو کردم ای کاش هنوز صبح نشده بود .یهو یادم اومد که امروز قراره یکی از بهترین دوستانم رو ببینم ، مثل فنر از جا پریدم و آماده شدم .کل مسیر رو به این فکر میکردم که چقدر دلم میخواد باهاش حرف بزنم ، از اتفاقات و روزهای سخت این مدت بگم ، از دلتنگی هام و یه عالمه حرف دیگه که بیخ گلوم گیر کرده ... . همدیگه رو که می بینیم بدون اینکه حتی مهلت یه احوال پرسی ساده رو بهم بده خودشو میندازه تو بغلم و میزنه زیر گریه !!  همه اون یکی دو ساعتی که با هم هستیم رو سعی میکنم آرومش کنم و از اون حال و هوا درش بیارم و بدون اینکه دلیل این کارش رو برام بگه میره که به بقیه کارهاش برسه .
تو راه برگشت با یه پیام می فهمم که قدیمی ترین دوستم یک هفته است که تو بیمارستان روانپزشکی بسترس شده . حتما به این خاطر که روح لطیف و زود رنجش خیلی از مشکلات خانواده رو تاب نیاورده ... . آرزو میکنم ای کاش می تونستم حتی چند لحظه کنارش باشم . ولی چیکار میشه کرد که اون تهران و من مشهد . تنها کاری که ازم بر میاد اینه که میرم حرم سلامتی و آرامشش رو از آقا طلب می کنم . خدایا چقدر سخته تحمل این لحظه ها !! بی اختیار نیمی از روز فقط با مرور خاطرات کودکیمون تا الان میگذره ...
استرسی که دارم یادم میندازه که پس فردا امتحان دارم . شروع میکنم به درس خوندن . هنوز چند صفحه ای نشده که تلفن خونه زنگ میزنه . یکی دیگه از دوستانم خبر قبولی کارشناسی ارشدش رو میده اونم یه رشته خیلی خوب تو اصفهان . تا میام بهش تبریک بگم و قول شیرینی ازش بگیرم ، زار زار گریه میکنه و تعریف میکنه که هنوز نرفته دلتنگ و خسته شده !!! حرفامون تموم نشده یکی میاد پشت خط . جواب که میدم میبینم یه دوست دیگه که صداش از اعماق یه دیوار بتونی به قطر احتمالا ده ، بیست متر داره در میاد . با این که مدتیه از حال و روزش به صورت لحظه ای خبر دارم و میدونم که درگیره یه انتخابه ، باز شروع میکنه از نگرانی هاش میگه و مجبور میشم یک منبر طولانی اندر احوالات یک جوان دم بخت براش سخنرانی کنم ...
تو فکر اتفاقات امروزم که یه پیام دیگه از یکی از نزدیکترین دوستانم میرسه ، حاکی از اینه که بدجور دلش از دنیا پره . سعی میکنم تمام حرف هامو با یه شعر که براش میفرستم بگم . بعد شروع میکنه به درد دل پیامکی و میگه حق نداری هیچی بگی و فقط گوش میدی !!!   خدایا این چه وضعیه ؟؟!!
دیگه هیچ حسی برای درس خوندن ندارم ...
دوباره تلفن زنگ میزنه ... اهل منزل با نگاهی می فهمونن که با تو کار دارن این موقع ، پاشو خودت گوشی رو بردار ( شاید هم نگاهشون این معنی رو میده که امشب مخابرات مشهد رو بهم ریختی بسه دیگه !!) . این دفعه یه دوستی که خیلی دلم براش تنگ شده . همین دو هفته پیش از سفر حج برگشته بود . عذر خواهی میکنم که نتونستم برم دیدنش و از حال و هوای سفرش می پرسم  ... تو جوابم یه حرف هایی میزنه از زندگی بی هدف و پوچی و خستگی و بعد هم کلی لعن و نفرین بر سر دنیا و میخواد که فردا بیشتر با هم صحبت کنیم . مغزم سوت میکشه !!!‏ این دیگه چه بلایی سرش اومده خدایا ؟؟!!
با این همه فکر و خیال اینقدر خسته ام که فقط دوست دارم بخوابم  ...
به این فکر میکنم که چقدر دلم میخواست امروز با یه دوستی حرف بزنم و درد دل کنم ولی ... خدایا شکرت
خدایا شکرت به خاطر داشتن این دوستان

حالا این موقع شب فقط یه دوست هست که میتونی براش حرف بزنی ، ولی دیگه حتی توان به زبون آوردن هم نیست .
خدایا خودت همه چیز رو میدونی و همین برام کافیه ...
                                                         ( حسبناالله و نعم الوکیل نعم المولی و نعم النصیر )


نوشته شده در دوشنبه 87/6/11ساعت 11:44 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |

                              روزگاری آخر
                                      من به اعماق کویر
                                           و به آن وسعت و تنهایی و سوزندگی اش خواهم رفت ...

 

                                            


                                 و به او می گویم :
                                              گرچه در پهنه تو هیچ سبزینه و آبادی نیست ، 
                                                         آخرین منزل هر سوخته ای ،
                                                                            دل تفدیده و تب دار و هراس آور توست ...


نوشته شده در سه شنبه 87/6/5ساعت 9:0 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |

روزی به عمر من
با پاره های خط
                 تصویر می کشید ...
دستان پاره خط
گرمی مهر داشت
چشمان نقش او
خطی ز شوق داشت ...
هر جزء پاره خط
جزئی ز درد بود
خطی زعشق بود ...
نقاش پیر شهر
ناگاه و بی خبر
در طرح یک اثر
من را کشیده بود ...


نوشته شده در دوشنبه 87/6/4ساعت 10:26 صبح توسط راحیل نظرات ( ) | |

<      1   2   3      >


قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت